Oι Χριστιανοί γενικά θα μπορούσαν να διαχωριστούν σε ομάδες ως εξής:
(1) «Ρωμαιοκαθολικοί» ή «Ορθόδοξοι», ή «Διαμαρτυρόμενοι» ανάλογα με το πού γεννήθηκαν.
(2) «Επισκοπικοί» (κομφορμιστές) και «Ελεύθεροι» (νονκομφορμιστές) ανάλογα με το είδος της εκκλησίας τους.
(3) «Αναγεννημένοι χριστιανοί» και «Τυπικοί χριστιανοί», ανάλογα με το αν είχαν ή όχι κάποια «εμπειρία»
(4) «Ευαγγελικοί» και «Φιλελεύθεροι»--ανάλογα με το δόγμα.
(5) «Χαρισματικοί» και «μη-χαρισματικοί», ανάλογα με το αν «γλωσσολαλούν» ή όχι.
(6) Χριστιανοί εργάτες «πλήρους απασχόλησης» ή ενασχολούμενοι σε «κοσμική εργασία», αναλόγως του επαγγέλματος.
Μπορεί να υπάρχουν και άλλες τέτοιες κατηγοριοποιήσεις, αλλά καμιά από αυτές δεν αγγίζει τη ρίζα του προβλήματος που ο Κύριός μας ήρθε στη γη να λύσει.
Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι «Ο Χριστός απέθανε για τις αμαρτίες μας» (Α Κορινθ.15:3). Πολλοί όμως δεν γνωρίζουν ότι η Αγία Γραφή λέει ότι ο Χριστός πέθανε επίσης «ώστε να μην ζούμε για τους εαυτούς μας…αλλά για Αυτόν» (Β Κορινθ.5:15).
Ένας πιο Βιβλικός τρόπος διαχωρισμού των Χριστιανών λοιπόν, θα ήταν ο εξής:
«Εκείνοι που ζουν για τους εαυτούς τους» και «εκείνοι που ζουν για τον Χριστό», ή
«Εκείνοι που ζητούν τα δικά τους» και «εκείνοι που ζητούν τα του Χριστού», ή
«Εκείνοι που ζητούν πρώτα τα πράγματα του κόσμου αυτού» και «εκείνοι που ζητούν πρώτα τη Βασιλεία του Θεού», ή
«Εκείνοι που αγαπούν το χρήμα» και «εκείνοι που αγαπούν τον Θεό» (Ο Ιησούς είπε ότι είναι αδύνατο να αγαπάμε και τους δύο ταυτόχρονα-Λουκ.16:13)
Ποτέ μου όμως δεν έχω ακούσει να γίνεται ένας τέτοιος διαχωρισμός. Αυτός ο διαχωρισμός έχει να κάνει με την εσωτερική ζωή και το προσωπικό περπάτημα του χριστιανού ενώπιον του Θεού, ενώ οι πρώτοι διαχωρισμοί, ασχολούνται με τις εξωτερικές λεπτομέρειες της ζωής αυτής. Αυτός ο τελευταίος όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ουρανός κατηγοριοποιεί τους Χριστιανούς. Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε είναι ο μόνος διαχωρισμός που έχει αξία! Αυτόν τον διαχωρισμό, δεν μπορεί κάποιος άλλος να τον κάνει για μας. Πρέπει εμείς να τον κάνουμε για τους εαυτούς μας, γιατί μόνο εμείς γνωρίζουμε τα εσωτερικά μας κίνητρα και τις επιθυμίες μας. Ακόμα και το πιο κοντινό μας πρόσωπο, μπορεί να μην γνωρίζει για ποιο πράγμα ζούμε αληθινά.
Ο Κύριός μας δεν ήρθε πρωταρχικά να δώσει στους ανθρώπους ένα δόγμα ή μια εκκλησιαστική απόχρωση, ή να τους κάνει να μιλούν γλώσσες ή ακόμα και για να τους δώσει μια «εμπειρία»!
Ήρθε να «μας σώσει από την αμαρτία». Ήρθε να βάλει την αξίνα στη ρίζα του δέντρου. Και η ρίζα της αμαρτίας είναι να είμαστε επικεντρωμένοι στους εαυτούς μας, να ζητούμε τα δικά μας και να κάνουμε ότι θέλουμε εμείς. Αν δεν επιτρέψουμε στον Κύριο να βάλει την αξίνα του στη ρίζα αυτή της ζωής μας και να την ξεριζώσει, θα είμαστε απλά επιφανειακοί Χριστιανοί. Και μπορεί ο Σατανάς να μας εξαπατά κιόλας, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι ανήκουμε σε ανώτερη κατηγορία από άλλους Χριστιανούς, απλά λόγω του δόγματος που πιστεύουμε ή μιας εμπειρίας που είχαμε ή της εκκλησιαστικής μας οργάνωσης!
O σατανάς δεν νοιάζεται για το εάν έχουμε σωστές απόψεις, δόγματα, εμπειρίες και οργάνωση, φτάνει να εξακολουθούμε να ζούμε για τους εαυτούς μας (αυτό είναι συνώνυμο με το να ζούμε μέσα στην αμαρτία!). Στις μέρες μας ο Χριστιανικός κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που ζουν για τους εαυτούς τους και ζητούν τα δικά τους, που είναι όμως πεπεισμένοι ότι ο Θεός τους θεωρεί ανώτερους από άλλους Χριστιανούς, απλά και μόνο επειδή ανήκουν στο «σωστό» δόγμα, ή είχαν τη σωστή «εμπειρία». Αυτό αποτελεί απόδειξη για την τεράστια σήψη που ο σατανάς έχει καταφέρει να επιφέρει στον χριστιανικό κόσμο.
Στο Ιωάννης 6:38, ο Κύριός μας είπε ότι ήρθε στη γη με σκοπό:
1. Να αρνηθεί το δικό Του ανθρώπινο θέλημα (που είχε όταν ήταν στη Γη ως άνθρωπος) και
2. Να κάνει το θέλημα του Πατέρα Του, ως Άνθρωπος και έτσι να γίνει το Παράδειγμά μας.
Σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του - τα 33 ½ αυτά χρόνια που έζησε ως άνθρωπος - αρνιόταν συνεχώς το δικό Του θέλημα και έκανε το θέλημα του Πατέρα Του. Και ακόμα, ξεκαθάρισε και στους μαθητές του ότι όποιος ήθελε να γίνει μαθητής Του, θα έπρεπε κι αυτός να κάνει το ίδιο. Ήρθε να αγγίξει το πρόβλημα της αμαρτίας στη ρίζα του - στο «δικό μας θέλημα» - και να μας απαλλάξει από αυτή.
Στο πεδίο της επιστήμης, για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος πίστευε λανθασμένα ότι η γη ήταν το κέντρο του Σύμπαντος. Έτσι έμοιαζε στο ανθρώπινο μάτι, αφού ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια έμοιαζαν πράγματι να περιστρέφονται γύρο από τη γη κάθε 24 ώρες. Χρειάστηκε το θάρρος ενός Κοπέρνικου για να τεθεί αυτή η ιδέα σε αμφισβήτηση, μόλις 450 χρόνια πριν, να αποδειχτεί ότι ήταν τελείως λανθασμένη και η γη δεν ήταν ούτε καν το κέντρο του ηλιακού συστήματος, πόσο μάλλον του σύμπαντος. Ο Κοπέρνικος απέδειξε ότι η γη γύριζε γύρω από τον ήλιο, όχι το αντίθετο. Όσο ο άνθρωπος μετρούσε με λάθος κέντρο, οι επιστημονικές του μετρήσεις και υπολογισμοί ήταν και αυτοί λάθος. Όταν όμως βρέθηκε το σωστό κέντρο, τότε οι μετρήσεις και οι υπολογισμοί διορθώθηκαν.
Έτσι και εμείς, όσο παραμένουμε «εγω-κεντρικοί» αντί για «Θεό-κεντρικοί», θα έχουμε λάθος αντίληψη για την Βίβλο και για το τέλειο θέλημα του Θεού. Όπως όμως και η ανθρωπότητα θεωρούσε για 5.000 χρόνια τις απόψεις της για τη γη σωστές, και εμείς νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει! Στην πραγματικότητα όμως, είμαστε 100% λάθος.
Το βλέπουμε ακόμα και μεταξύ «καλών» Χριστιανών, στις μέρες μας. Έχουν τόσες διαφορετικές εξηγήσεις της ίδιας Αγίας Γραφής - και όμως, κάθε ένας τους είναι σίγουρος ότι η δική του εξήγηση είναι η σωστή και όλων των άλλων λάθος - οι άλλοι είναι πλανεμένοι. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι έχουν λάθος κέντρο στη ζωή τους.
Ο άνθρωπος πλάστηκε να έχει επίκεντρο τον Θεό και όχι τον εαυτό του. Όταν λοιπόν οι Χριστιανοί έχουν επίκεντρο τους εαυτούς τους, και το «ευαγγέλιό» τους θα είναι λάθος. Βασικά, δύο είναι τα ευαγγέλια που κηρύττονται σήμερα - το ένα είναι ανθρωποκεντρικό και το άλλο Θεοκεντρικό.
Το ανθρωποκεντρικό ευαγγέλιο υπόσχεται στον άνθρωπο ότι ο Θεός θα του δώσει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει τη ζωή του πάνω στη γη άνετη και επίσης θα του δώσει και μια θέση στον ουρανό στο τέλος της ζωής του. Υπόσχεται ακόμα ότι ο Θεός θα συγχωρήσει όλες του τις αμαρτίες, θα θεραπεύσει όλες του τις αρρώστιες, θα τον ευλογήσει και θα πληθύνει τα υλικά του αγαθά, θα του λύσει όλα τα επίγεια προβλήματα, κλπ.
Το ανθρώπινο εγώ, δηλαδή, παραμένει στο κέντρο της ζωής και ο Θεός γυρίζει γύρω από αυτό, ως υπηρέτης, για να απαντά σε κάθε προσευχή και να του δίνει ότι θέλει!! Το μόνο που αυτός χρειάζεται να κάνει είναι να «πιστεύει» και να «διεκδικεί κάθε υλική ευλογία στο Όνομα του Ιησού»!!
Αυτό είναι ένα κίβδηλο ευαγγέλιο, γιατί δεν αναφέρεται καθόλου στην «μετάνοια». Η μετάνοια είναι αυτό που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Κύριος Ιησούς, ο Παύλος και όλοι οι Απόστολοι κήρυξαν πρώτα. Ενώ σήμερα, δυστυχώς, η μετάνοια δεν κηρύττεται ούτε καν στο τέλος!
Το Θεοκεντρικό ευαγγέλιο από την άλλη, καλεί τους ανθρώπους σε μετάνοια και εξηγεί τι αυτή σημαίνει:
Την απάρνηση του Εαυτού μας ως το κέντρο της ζωής, την εγκατάλειψη του δικού μας θελήματος, του δικού μας τρόπου ζωής, της αγάπης για τα χρήματα και της απόκτησης του κόσμου και των πραγμάτων του κόσμου (την αμαρτία της σαρκός, την αμαρτία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου) κλπ, και
Την μεταστροφή μας ΠΡΟΣ τον Θεό, την ολοκληρωτική παράδοση της καρδιάς μας σε Αυτόν, καθιστώντας Τον κέντρο της ζωής μας και την απόφαση να κάνουμε εφεξής το θέλημά Του.
Η πίστη στη Σταυρική θυσία του Ιησού μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο μόνον εφόσον μετανοήσει. Τότε μόνο θα λάβει τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που θα τον ενδυναμώσει να αρνείται καθημερινά τον εαυτό του ώστε να ζει μια ζωή με κέντρο τον Θεό. Αυτό είναι το ευαγγέλιο που ο Ιησούς και οι Απόστολοι κήρυξαν.
Το κίβδηλο ευαγγέλιο κάνει την πύλη φαρδιά και την οδό ευρεία (δηλαδή εύκολη, μια και κανείς δεν χρειάζεται να αρνείται τον εαυτό του ή να πάψει να ζει για τα δικά του και ζητά το κέρδος του). Εκατομμύρια ανθρώπων πηγαίνουν σε συναθροίσεις όπου κηρύττεται το κίβδηλο αυτό «ευαγγέλιο». Και πολλοί εισέρχονται μέσα από την πύλη αυτή και βαδίζουν στον δρόμο αυτό, μια και πιστεύουν ότι τους οδηγεί στη ζωή. Στην πραγματικότητα τους οδηγεί στην απώλεια. Οι ευαγγελιστές όμως αυτού το ευαγγελίου χαίρονται για τους μεγάλους αριθμούς και στέλνουν αναφορές για τους ανθρώπους που «ανταποκρίθηκαν και πήραν αποφάσεις να ακολουθήσουν τον Χριστό» στις συναθροίσεις αυτές! Πρόκειται για πλάνη. Αν και υπάρχουν κάποιοι που μεταστρέφονται ειλικρινά στον Χριστό σε αυτές τις συναντήσεις, λόγω της ειλικρίνειάς τους, πολλοί από τους ακόλουθους αυτούς γίνονται στο τέλος «υιοί γεένης διπλότεροι» (Ματθ.23:15) - πλανεμένοι ως προς την πραγματική τους κατάσταση.
Το αληθινό ευαγγέλιο όμως, κάνει την πύλη στενή και την οδό τεθλιμμένη - όχι στενότερη και πιο θλιμμένη από ότι ο ίδιος ο Κύριος την έκανε, όπως κάνουν κάποιοι «υπέρ-πνευματικοί» ηγέτες, αλλά το ίδιο στενή όπως την έκανε ο Κύριος. Λίγοι είναι εκείνοι που βρίσκουν την πύλη αυτή. Οι κηρύττοντες αυτήν την οδό δεν έχουν και πολλά να αναφέρουν ως επιτυχίες, οι στατιστικές δεν είναι εντυπωσιακές. Αυτό το ευαγγέλιο όμως οδηγεί τους ανθρώπους στον Κύριο Ιησού και στον Ουρανό.
«Προσέχετε πώς ακούτε. Όποιος υπακούσει σε αυτά που ακούει, θα του δοθούν περισσότερο φως και περισσότερη νόηση. Όποιος όμως δεν υπακούει σε όσα ακούει, ακόμα και όσο φως και νόηση νομίζει ότι έχει, και αυτά θα του αφαιρεθούν» (παράφραση των εδαφίων Λουκάς 8:18).
Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
